Κοιτάχτηκα μια τελευταία φορά στον καθρέφτη.
Ευτυχώς οι γονείς μου έλειπαν, κι έτσι δεν θα με διέκοπταν.
Έπρεπε να το κάνω σωστά!
Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο, έβαλα τη μηχανή στο κεφάλι μου
και τρίχες άρχισαν να πέφτουν.
Συνέχισα το έργο μου, και στο τέλος
δεν υπήρχε ούτε μια τρίχα στο κεφάλι μου.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή τρόμαξα λιγάκι.
Να, δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά φαινόμουν διαφορετικός…
Μια ιστορία για την ανιδιοτελή αγάπη.
Αλήθεια, μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, όταν αγαπάμε αληθινά;
